uciekając z raju

Krople deszczu rozmywały się na szybie, Zostawiały tylko drobne ślady, rany cięte. Wykropkowane zadrapania, kolejne i kolejne. Na moment wyłączyła się z otoczenia. Popłynęła myślami tam skąd wyjeżdżała. Jej usta wykrzywił smutny uśmiech. Zobaczyła swoje odbicie w szybie, pokryte łzami nieba. Świat znów płacze - powiedziała do siebie. 

Rozejrzała się po wagonie. Pociąg kilka chwil temu opuścił już dolinę, zbliżał się 

w stronę tunelu. Dla niej nie był to jednak początek ani koniec. 

Myślała teraz o nim. Czuła jego obecność, za kurtyną, w oddali, ale na dotknięcie myśli. Widziała go oczyma wyobraźni, stojącego przed domem, ubranego w złość 
i rozczarowanie, przywołującego burzę. Ich moce zbiegły się w tym samym momencie, wspólnie wywołali deszcz. To był jeden z ich układów, element magicznego tandemu. 

Kiedyś, na nowo, obudzili się razem do życia. Teraz niebo nad nimi płakało. 

Byli znów z dala od siebie. Daleko od wszystkiego co cenne. 

Błąkała się, tak jakby szczęście ją paraliżowało, a jego brak ranił. 

Był niewinny ale ona znów zmieniała światy. On pozostał w starym, czekał.

Gdy za jakiś czas wróci, On być może nic nie powie. Być może otworzy drzwi, a świat znów ujrzy ich słońce...