dziedzictwo Philidora

Mógł pomyśleć sobie. Chyba późno już, pora iść spać.

Nadeszła noc, nakrył słoneczny dzień czapką niewidką.

A w domu córki jego wciąż sto lat, sto lat - śpiewają.

Lecz po nim już tylko kapcie zostały. Zupełnie na nic.

Jeden telefon z życzeniami zakończył wszystko. 69.

Miał swoją ulubioną grę, przesiadywał z nią w parku.

Zawsze z białymi pionkami. Zawsze ruch do przodu.

Każda passa kiedyś się skończy - mawiał z uśmiechem.

Zakapturzony kosynier, Lasker zaświatów. Goniec.

Zamknął jego partię. Szach, mat. Czarne wygrywają.